Πέφτουν οι στάλες της βροχής
στης λησμονιάς το τζάμι.
Σ’ ένα απόγευμα η ψυχή
βρήκε να κάνει προσευχή,
να ξεπλυθεί απ’ το νερό
κάθε κρυφό χαράμι.
Σκοτείνιασε το σύννεφο
και σκέπασε το δάκρυ.
Μα το σεντόνι της φωνή,
μ’ ένα παράπονο θρηνεί
κάποιο χαμένο ποταμό
που έρεε αγάπη.
Σταγόνα, νιότη κι όνειρο
και μαραμένα λόγια.
Σ’ ένα υπόγειο σφάλισε,
χαράμισε και σφράγισε
πετώντας χάμω το κλειδί
μαρμαρωμένα χρόνια.
Βρέχε, βροχή και ξέπλενε
το δάκρυ να στερέψει.
Τάζει η ψυχή να ποτιστεί
από το τζάμι η ευχή,
να ξαναβγεί ο ποταμός
κι η αγάπη να θεριέψει.
Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Ο καιρός", εκδόσεις "άλφα πι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου