Τετάρτη, 10-01-2018
Αναρτηθείσα εδώ
Η κ. Στέλλα Πετρίδου είναι Αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος και επιστήμων Ανθρωπιστικών σπουδών (παιδαγωγικής - φιλοσοφίας - ψυχολογίας). Ένας νέος άνθρωπος, μία ποιήτρια ευαίσθητη τόσο, ώστε να θεωρώ πως ικανά στα χρόνια που έρχονται θα μας εκπλήξει. Και είναι έκπληξη τούτο το πόνημα της, "Το χελιδονάκι", γιατί όσο εντέχνως αθώα και αν αποδόθηκε, μέσα του φέρει εκείνα τα στοιχεία της μεγαλοπρεπούς ποίησης, της αθάνατης και διαχρονικά κλασικής μορφής του στίχου που, δυστυχώς στις μέρες μας, όσο ποτέ άλλοτε η αυτόματη γραφή τον ευτέλισε και τέλος τον κατέπνιξε. Έτσι, θεωρώ πως το πόνημα της κ. Πετρίδου, το τόσο αυθεντικά συναισθηματικό, όσο και από τεχνικής στιχουργικής απόψεως εξαιρετικά αποδομένο, είναι άρτια δομημένο, ώστε και ικανό να θεωρηθεί αξίας τεραστίας, σε σχέση με τα άμετρα ξενικά, τα ατυχώς νεωτερικά, τα αμφιβόλου προελεύσεως .
Η κ. Στέλλα Πετρίδου είναι Αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος και επιστήμων Ανθρωπιστικών σπουδών (παιδαγωγικής - φιλοσοφίας - ψυχολογίας). Ένας νέος άνθρωπος, μία ποιήτρια ευαίσθητη τόσο, ώστε να θεωρώ πως ικανά στα χρόνια που έρχονται θα μας εκπλήξει. Και είναι έκπληξη τούτο το πόνημα της, "Το χελιδονάκι", γιατί όσο εντέχνως αθώα και αν αποδόθηκε, μέσα του φέρει εκείνα τα στοιχεία της μεγαλοπρεπούς ποίησης, της αθάνατης και διαχρονικά κλασικής μορφής του στίχου που, δυστυχώς στις μέρες μας, όσο ποτέ άλλοτε η αυτόματη γραφή τον ευτέλισε και τέλος τον κατέπνιξε. Έτσι, θεωρώ πως το πόνημα της κ. Πετρίδου, το τόσο αυθεντικά συναισθηματικό, όσο και από τεχνικής στιχουργικής απόψεως εξαιρετικά αποδομένο, είναι άρτια δομημένο, ώστε και ικανό να θεωρηθεί αξίας τεραστίας, σε σχέση με τα άμετρα ξενικά, τα ατυχώς νεωτερικά, τα αμφιβόλου προελεύσεως .
16 Νοεμβρίου 2017
Γιώργος Ν. Μανέτας
.Live απαγγελία από την ποιήτρια
«Το χελιδονάκι».
Χελιδονάκι ήταν μικρό
και στέκονταν μονάχο
με συντροφιά τον ουρανό απάνω σ’ ένα βράχο.
Τα μάτια του χαμήλωνε και μήτε κελαηδούσε.
Μια θλίψη το μαστίγωνε, στα στήθη το χτυπούσε.
Η θάλασσα το πόνεσε σαν το ’δε ερημωμένο.
Έσκυψε και το ρώτησε, γιατί είσαι συ θλιμμένο;
Στο στέρνο μου λαβώθηκα, είπε, καθώς πετούσα
Κι όπως πολύ ματώθηκα, πήρα την κατιούσα.
Η θάλασσα δεν άντεξε, το ρώτησε και πάλι,
μα τώρα γιατί στέκεσαι με κάτω το κεφάλι;
Φωλιά στο βράχο έχτισα, είπε, για να θυμάμαι
τη μάνα που χαιρέτησα κοντά της πάντα να ’μαι.
Χελιδονάκι ήταν μικρό και πέταγε με χάρη
κι η μάνα του σα φυλαχτό του ’γνεφε με καμάρι,
μα μια στιγμή, κακιά στιγμή, μαζί καθώς πετούσαν,
βόλι τους πέτυχε με οργή την ώρα που γελούσαν.
Εκείνο χτύπησε απαλά και σώθηκε από θαύμα,
μα η μάνα του παντοτινά προδόθηκε απ’ το τραύμα.
Στη θάλασσα το έριξε το άψυχο το κορμί της
και μιαν ευχή της έταξε, να ’ναι πάντα μαζί της.
Οι μέρες κύλαγαν βροχή, οι μήνες και τα χρόνια
κι αλμύρα πότιζε η ευχή, που ’χε ζωή αιώνια.
Χελιδονάκι ήταν μικρό και στέκονταν μονάχο,
σ’ άδειο καιρό μεγάλωνε στον ίδιο πάντα βράχο.
Η θλίψη του μαλάκωνε κι άλλαζε τη μορφή του,
μα η μοναξιά που ρίζωνε, κεντούσε το κορμί του.
Αχ, ποιο φτερό στον ουρανό γλυκά να του γελούσε,
με κάλεσμα νοσταλγικό χαρά να το μεθούσε!
Χελιδονάκι πέταξε, άδραξε πια τη μέρα,
η θάλασσα του έγνεφε να τρέξει στον αγέρα.
Μη μου λυπάσαι, θάλασσα, είπε, μόνο δεν είμαι
κι αν τα όνειρά μου χάλασα, ευτυχισμένο είμαι.
.
Η πιο πάνω ελαχίστη θεώρηση, ήταν μία πρώτη προσέγγιση που
αφορούσε ένα ποιητικό κείμενο από το βιβλίο της κ. Πετρίδου «Ο καιρός» Ποίηση
Μελωδία, 64 σελίδων των εκδόσεων Άλφα πι, Χίος, 2016, το οποίο μου απεστάλη
λίγο καιρό αργότερα και συνοδεύεται με το CD της αυτής θεματικής, με εξαιρετική
μουσική επένδυση και καθ’ όλα αξιόλογο από τους ερμηνευτές του καλλιτέχνες.
Καθώς και το έτερο ποιητικό της πόνημα «Θάλασσα κι Ουρανός»
του ίδιου εκδοτικού 72 σελίδων, του 2017, το οποίο και αυτό συνοδεύεται από CD
με την αυτήν θεματική.
…Έτσι, κρατώντας στα χέρια μου και διαβάζοντας τα πιο πάνω
πονήματα της, επανέρχομαι συνεχίζοντας με την ίδια, προτέρα σκέψη και γνώμη πως
η ποιητική της Στέλλας Πετρίδου, είναι από άποψη γλώσσας και τεχνικής στίχου
αμιγώς, ύφος και ήθος, αξίας, χωρίς βερμπαλισμούς και λεκτικές υπερβάσεις.
Είναι η καθαρότητα της Ελληνικής γλώσσας σε όλο της το μεγαλείο αποδομένη. Μέσα
σε αυτά το δύο βιβλία, δεν θα βρείτε κείμενα που θα σας υποβάλλουν
συναισθηματικά να γνωρίσετε την ματαιόδοξη πλευρά της πράγματι ανθρώπινης
τραγικότητας, τουναντίον, μέσα σε αυτά τα κείμενα θα βρείτε την από καιρό
χαμένη σας αθωότητα. Αυτό πρεσβεύει η ποίηση της κ. Στέλλας Πετρίδου, και δεν
είναι επειδή εθελοτυφλεί, είναι γιατί αντιλαμβάνεται πως ζει σε έναν κόσμο που
συνεχώς μεταλλάσσεται διογκώνοντας τα ψεύδη του και που γίνεται όλο και
περισσότερο σκληρότερος και αποκρουστικότερος για ανθρώπους ευαίσθητους, με
όραμα, αλτρουισμό, ανθρώπους δηλ. που καλούνται να διορθώσουν τα κακώς κείμενα
μέσα από την αγνή, την άδολη σκέψη και ψυχή ώστε να μετουσιώσουν αλλάζοντας,
απαλύνοντας και ομορφαίνοντας τις ελάχιστες πλέον για τους όλο και
περισσοτέρους ανθρώπους, όμορφες στιγμές. Αυτό θέλει, αυτό αποζητά άλλωστε, να
φωτίσει ό,τι χαμένο και λοξό μονοπάτι ατυχώς περιδιαβήκαμε, δείχνοντας μας
αληθώς πώς και πού πρέπει να πατάμε, πώς πρέπει να ζούμε και να συνυπάρχουμε
αλληλέγγυοι. Εδώ, σε αυτά τα δύο βιβλία, στο «Θάλασσα κι Ουρανός» και στο «Ο
καιρός», βρήκα έναν ανθόκηπο ποιητικό, αξίας, και τον προτείνω ανεπιφύλακτα να
τον περιδιαβούν όσοι θέλουν να ξαναβρούν την χαμένη ή ξεχασμένη τους αθωότητα.
Παρακάτω παραθέτω τις τελευταίες δύο στροφές από το ποίημα
.
«Μονάχος γυρνώ»
«Μονάχος γυρνώ
και τριγυρνώ μέσα στα βάθη και στα ύψη
ζητώντας όαση στην έρημο φυγής.
Νερό ζητώ.
Μονάχος γυρνώ,
μα αποζητώ η μοναξιά μου να μου φύγει,
να βρω το δρόμο της χαμένης μου φωνής.
Ζωή ζητώ».
Γιώργος Ν. Μανέτας
Λογοτέχνης
της Εταιρίας Ελλήνων. Λογοτεχνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου