Ψυχή μου..

Πώς ξεχνάει κανείς όταν θυμάται;

Πώς σταματάει να πονάει όταν κλαίει,

όταν μουδιάζει το κορμί του από συνήθεια,

όταν λυγά από ένα βάρος που τον καίει;

Πώς από τρέλα η ανάγκη μόνη κείται;

Πώς ξεγελάει την ορφάνια της στιγμή,

όταν κρυώνει στα σκοτάδια και παγώνει

δίχως μια αγκάλη κι απομένει πια μισή;

Πώς να ξεχάσω όλα κείνα που θυμάμαι;

Πώς να νικήσω αυτόν τον πόνο, τον αντάρτη,

όταν μου κόβει τα φτερά, μου τα σκορπάει

και μες στις φλόγες με πετά να γίνω στάχτη;

Πώς απ’ την τρέλα εισιτήριο να κλέψω,

να ταξιδέψω την ορφάνια μου στο φως

κι απ’ τα σκοτάδια τα κενά μου να μαζέψω,

να τα ενώσω, να βγω πάλι ζωντανός;

Κράτα, ψυχή μου, να αντέξεις την ορφάνια,

αυτή που σκόρπισε τη φλόγα σου κι εχάθη

και έσβησε η φωτιά σου, στάχτη έγινε

και πνίγηκε σε πόνο και μαράθη.

Κράτα, ψυχή μου, μη φοβάσαι, μπόρα θα ’ναι,

μα κι αν δεν είναι, μόνη ήσουνα καιρό.

Κι αν άλλη σπίθα  δεν την βλέπεις, μη λυπάσαι.

Της μοναξιάς κανείς δεν κάνει πια κακό.

Κι αν από τρέλα η αγάπη σου σκορπίζει,

βράχος που ξέρει να αντέχει, δεν ματώνει.

Σε κάθε όνειρο που τ’ όνειρό σου τρίζει,

πέτρα η μορφή της και τη μνήμη του παγώνει.

Μα δεν ξεχνάς, ψυχή μου, εσύ, που όλο θυμάσαι

κι ούτε που παύει ο καημός σου όταν κλαίει

κι αν κάπου βράζει το κορμί σου από συνήθεια,

το ξεγελάς γλυκά με πάθος που την καίει.

Στέλλα Πετρίδου

Το ποίημα απέσπασε το Β' Έπαινο στον 6ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό που διεξήγαγε η Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού το έτος 2017.

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά την κα. Ρία Γαΐλα για την παραχώρηση του σκίτσου της για το ντύσιμο του εν λόγω ποιήματος!