Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Ο καημός της γοργόνας..

Μέσα στο αλμυρό νερό, στης θάλασσας τη ζάλη,
κόρη ξανθή μουσκεύεται και πίνει απ’ τον καημό της.
Τον έρωτά της καρτερεί, το πιο δικό της πάθος,
ώρα καλή και ποθητή, να ’ρθει να τη γλιτώσει.

Μα κείνος στο καράβι του, το πέλαγο αρμενίζει,
πουλί θαλασσοδέρνεται κι αγέρας τον ποτίζει.
Κι αν τη γοργόνα του ποτέ δεν έχει ανταμώσει,
φταίει που κύμα την καρδιά καιρό έχει στοιχειώσει.

Φωνή γλυκιά, φωνή ζεστή, φωνή ερωτευμένη,
αχός που γαργαλάει το αφτί, θύελλα πονεμένη.
Αχ, θαύμα να ’ταν και ευχή, να βγει στην αγκαλιά του,
να του χαϊδέψει τα μαλλιά, τα χείλη του να νιώσει.

Σα ’νας μαγνήτης που ποθεί καρδιά να ακουμπήσει
και φλόγα αγάπης ζωντανή τριγύρω ν’ αφεθεί,
με κάλεσμα ερωτικό η δίψα της προσμένει
το παλικάρι στ’ ανοιχτά να βγει και να τη σώσει.

Γοργόνα μόνη λούζεται, γοργόνα μόνη κλαίει.
Πέλαγο που μαραίνεται σε μοναξιά ρηχή.
Ο έρωτας αντίδοτο τη φλόγα του ανασταίνει.
Το παλικάρι σαν τη δει, το πέλαγο ανθεί.

Στέλλα Πετρίδου
Από την ποιητική συλλογή "Θάλασσα κι Ουρανός", εκδόσεις "άλφα πι"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου