ένα φως που φέγγει πάνω μας γλυκά,
μια ιδέα πως το αύριο μας όρισε
να τραβήξουμε πορεία στ' ανοιχτά.
Η ελπίδα μας σημάδι αλησμόνητο,
μια βαθιά καρτερική μας προσμονή,
που παλεύει κάθε εμπόδιο στο δρόμο μας
και τ' αδύνατο το κάνει προσευχή.
Η ελπίδα μας σταθμός που δεν τον φτάνουμε,
μα το δρόμο της τραβάμε αργά αργά,
που χανόμαστε λιγάκι στο ταξίδι της
και τον φόβο μας κρατάμε αγκαλιά.
Η ελπίδα μας μικρή μα την προσμένουμε
και για κείνη τραγουδούμε την αυγή.
Στο αγνάντεμα της μέρας όρκους πλέκουμε
να μη χάσουμε τη φλόγα της στιγμή.
Η ελπίδα μας, μια προσμονή..
Στέλλα Πετρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου