Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

Ζωή στη στάχτη..

Να φυσάει ένας καιρός σαν το μάταιο,
να σκορπά τα φτερά του στο κρύο,
να νικάει το μυαλό το παράλογο,
να χει μείνει η αγάπη στο αντίο,
να μαυρίζει ο ουρανός απ’ τα σύννεφα,
να μηνύει βροχή η καταιγίδα,
να ξεχνιέται το χθες απ’ το σήμερα,
να παλεύει στο αύριο η ελπίδα.
Γυμνή παγίδα.

Να βρυχάται ένα λείπεις μ' επώνυμο,
να προδίδει ένα θέλω το τώρα,
να ζητάει ένα γράμμα τ' ανώνυμο,
να μισεί ο λεπτοδείκτης την ώρα,
να πενθεί η αλήθεια το κάποτε,
να γκρεμίζει ο θυμός τη συνήθεια,
να ποθεί η ανάγκη το πάντοτε,
να κραυγάζει ο καημός για βοήθεια.
Πληγή στα στήθια.

Να διψά ένα φύγε το γύρισε,
να χαλά το παιχνίδι η λύπη,
να πονά ένα δάκρυ που κύλησε,
να λυγά ό,τι πια εγκαταλείπει,
να γυρίζει σελίδα το τίποτα,
να ανεβαίνει δειλά σκαλοπάτι,
να φωτίζει στο φως τα ανείπωτα,
να γεννιέται απ' το τίποτα κάτι.
Ζωή στη στάχτη.

Και τώρα, κοίτα τη! Θαρρώ,
πως κολυμπάει στ' όνειρο!
Και τώρα, κοίτα τη! Θαρρώ,
πως ξεγελάει τον καιρό!

Στέλλα Πετρίδου
Το ποίημα "Ζωή στη στάχτη" απέσπασε το Γ' Βραβείο στο ΣΤ' Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό - 2017 με ελέυθερο θέμα (Θρησκευτικό, συμπαντικό, κοινωνικό, ερωτικό, σατιρικό κτλ.) της Αμφικτυονίας Ελληνισμού και περιλαμβάνεται στη νέα της ανθολογία με τίτλο "ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΣΤ' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ - 2017 Με ελεύθερο θέμα  (Θρησκευτικό, συμπαντικό, κοινωνικό, ερωτικό, σατιρικό κτλ.) (ISBN: 978-618-83270-1-6, σελίδες 272).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου