Θυμάμαι..

Θυμάμαι τη ζωή μας παιδιά,

να τρέχουμε στους κάμπους στα λιβάδια

σκορπίζοντας το γέλιο μας ανέμελα πουλιά.

Θυμάμαι τα όνειρά μας πολλά,

να βλέπουμε στις θάλασσες φεγγάρια

και γύρω τους αστέρια να φωτίζονται χαρά.

Θυμάμαι τη φωνή μας βροχή,

να πέφτει με ορμή πάνω στο τζάμι,

σημάδια της να αφήνει κι αποτύπωμα στη γη.

Θυμάμαι τα φτερά μας πνοή,

να βγαίνουμε στις θάλασσες σεργιάνι

με πάθος να γευόμαστε την κάθε μας στιγμή.

Θυμάμαι τις καρδιές μας κλωστές,

να πλέκουμε στα ζόρια μας τραγούδια

στολίζοντας τα άσχημα με νότες γιορτινές.

Θυμάμαι τις ρουτίνες μας φωτιές,

να ρίχνουμε στις φλόγες μας λουλούδια

και μέσα απ’ τον καπνό τους ν’ αναβλύζουν μυρουδιές.

Θυμάμαι τον καιρό μας τρελό

κι εμείς τρελοί να κυνηγούμε δράκους

προσμένοντας η τρέλα μας να αγγίξει το καλό.

Θυμάμαι το σαράκι μας ζεστό

κι απόμακρο από παγίδες λάθους,

να σιγοβράζει μέσα μας το κάθε μας λεπτό.

Θυμάμαι κι αν θυμάμαι ακόμη ζω.

 Στέλλα Πετρίδου

Από το "Ανθολόγιο Ποιήσεως, Καλοκαίρι 2017", εκδόσεις "Όστρια"