Θα σε προσμένω..

Κι είναι που έρχεσαι συνέχεια στο μυαλό μου,

σα μια συνήθεια που καίει, μα δεν αλλάζει,

σαν ένα πάθος φονικό που φλόγα βγάζει

και ξεμυαλίζεις κάθε λογικό φραγμό μου.

 Κι είναι που άγγιγμα να νιώσω σου γυρεύω,

χάδι δικό σου, μαγεμένο, ερωτικό,

ταξιδεμένο μ’ ένα πάθος μυστικό

μες στου κορμιού μου τις γωνιές να το χορεύω.

Κι είναι που τρέχω στα σκοτάδια να σε φτάσω.

Όπου κι αν είσαι, ψάχνω μήπως και σε βρω

μπροστά στα πόδια σου, ζωή μου, ν’ αφεθώ,

τη μαγεμένη σου μορφή ποτέ μη χάσω.

Κι αν μαστιγώνεις το κορμί μου μ’ απουσία

και τη σιωπή μου ανακατεύεις και τρομάζεις,

ναρκωτικό της μοναξιάς μου, πώς μου μοιάζεις;

Κάθε μου σκέψη η δική σου παρουσία.

Ζωή μου είσαι, όνειρό μου αγαπημένο

και μες στο όνειρο που στέκεις κολυμπώ

και αναπνέω απ’ τη μορφή σου και μεθώ

σαν παίρνω δύναμη, γλυκό μου απωθημένο.

Μέσα μου είσαι, πλάι μου είσαι φωλιασμένος.

Είσαι ο ένας, ο μεγάλος, ο ακριβός.

Είσαι ο άγγελος του πάθους φτερωτός,

ο έρωτας μου, ο δικός μου αγαπημένος.

Παραδεισένια μου αυλή, μα και αγκάθι!

Μα πόσο άγλυκο θα ήταν το φιλί,

αν δεν το έλουζε με πόθο η ζωή

κι αν δεν το βάραινε του πόνου κατακάθι;

Κι αν με λαχτάρα τη μορφή σου περιμένω

μέσα στη νύχτα που ουρλιάζει ο μισεμός,

όσα κομμάτια κι αν με κόβει ο χωρισμός,

ζεστό μου δάκρυ, μια ζωή θα σε προσμένω.

Στέλλα Πετρίδου

Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "Αιολικά Γράμματα", τεύχος 285