Ευτυχία..

Είχες ριγμένα τα ξανθά μαλλιά στους ώμους

κι ανέμιζε ο αγέρας το λευκό σου το φουστάνι

κι όπως της θάλασσας ξεδίπλωνε το κύμα,

τ’ αγγελικό σου πρόσωπο το δρόσιζε η αλμύρα.

Χαμογελούσες.

Ήσουν χαρούμενη θυμάμαι. Ήσουν γιομάτη

με τα απλά, με τα μικρά, που ’ταν μεγάλα,

μ’ όλες του κόσμου τις χαρές στην αγκαλιά σου,

που, τυχερή, δεν πρόφταινες να νοιώσεις μοναχή.

Χαμογελούσες.

Ήσουν χαρούμενη θυμάμαι. Ήσουν γιομάτη.

Μικρές στιγμές, απλοϊκές και μυρωμένες

μόνο μ’ αγάπη, μ’ αγάπη μόνο ποτισμένες.

Είχες μια θέση για όλα τα όμορφα μαζί.

Το χέρι απλώνω να σ’ αγγίξω.

Πού γυρνάς;

Να κλέψω δυο σταγόνες από σένα, Ευτυχία!

Ευχή! Ευχή να κάνω στο φεγγάρι

να στάξει απ’ τις τούφες του ζωή.

Ζωή αληθινή, μαγεύτρα.

Άνοιξα τα μάτια κι όλα στάχτη.

Όνειρο ήταν;

Που γυρνάς;

Θυμάμαι ακόμα τ’ όνομά σου.

Ευτυχία!

Στέλλα Πετρίδου
Από την ανθολογία με τίτλο "ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2016", εκδόσεις "Αιολικά Γράμματα"