Κάποιοι έρχονται και κάποιοι φεύγουν. Έτσι γίνεται πάντα. Σαν ένας κύκλος που γυρίζει και φέρνει πότε το γέλιο και πότε το δάκρυ. Κι η θάλασσα καταμεσής βλέπει και συλλογάται...
ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΣ
Μ’ ένα καράβι, μάνα μου,
τον κόσμο θ’ αρμενίσω,
μα την Αιγνούσα, μάνα μου,
κι εσένα πώς θ’ αφήσω;
Κύμα θα γίνω, γιόκα μου,
να βγαίνω στα νερά σου,
να τον γλυκαίνω, γιόκα μου,
τον πόνο στην καρδιά σου.
Και την Αιγνούσα, γιόκα μου,
μην κλαις και μη μαραίνεις.
Όπου κι αν πας κι όπου βρεθείς,
γι’ αυτήν θα ανασαίνεις.
Η θάλασσα είναι πληγή
και πώς να συνηθίσω;
Μάνα μου, κάνε προσευχή
γρήγορα να γυρίσω.
Στέλλα Πετρίδου
Ακολουθεί στιγμιότυπο από λάιβ εκτέλεση του τραγουδιού.
Και ξέρεις τι είναι αυτό που με
στενοχωρεί; ότι ξέρω. Ξέρω ότι όλα είναι μια αυταπάτη του μυαλού μας . Ξέρω τι
έχω και ξέρω τι δεν έχω. Δεν ελπίζω τίποτα γιατί δεν μπορώ να έχω τίποτα. Ίσως
ναι. Ίσως να μην καταφέρω ποτέ να σε δω πάλι. Ίσως να μην σε αγγίξω ποτέ ξανά. Ίσως να μη νιώσω ξανά αυτό το τρέμουλο, ίσως τα μάτια μου να μην ταξιδέψουν
πάλι στο όνειρο την ώρα του φιλιού μας. Ποιος μπορεί να τα βάλει με τη μοίρα;
Τη μοίρα που εδώ και καιρό μας έχει τραβήξει σε άλλους δρόμους.... κακούς ή
καλούς ποιος ξέρει....
Μου αρκεί αυτό το κάτι που
έχουμε. Μου αρκεί που είσαι εδώ που με ακούς, μου αρκεί να μπορώ να ακούω τη
σκέψη σου, να ξέρω πως νιώθεις και πώς αισθάνεσαι. Τι σημασία έχει το εφήμερο
μπρος στο πιο αληθινό, στο πιο ειλικρινές συναίσθημα του κόσμου; Δε με νοιάζει
λοιπόν αν θα σε έχω όπως τις νύχτες ονειρεύομαι, δε με νοιάζει που δεν μπορώ
καν να σε δω.... μου αρκεί η σκέψη σου να είναι κοντά μου, να μου ξυπνάει
συναισθήματα γλυκά, να αγγίζει τις χορδές της ψυχής μου.
Και είναι όμορφο, πολύ όμορφο
αυτό που μας ενώνει. Μια μελωδία μυστική που ενώνει δυο φευγάτους ανθρώπους,
που αυτό που τους κρατάει στη ζωή είναι το όνειρο και το παράλογο της πλάνης
τους. Ζήτα μου ό,τι θες από το παράλογο εαυτό μου , θα στο δώσω.... Είναι
σημαντικό το κομμάτι της ψυχής που μου 'χεις δώσει και το φυλάω ακόμη....για όσο
εσύ θες να είμαι εδώ... και για όσο
κρατήσει αυτό το παράλογο ταξίδι μας...
Αιγνούσα, όμορφο νησί, γοργόνα σε στολίζει κι όποιος το χώμα σου πατεί δεν το μπορεί να σ' αρνηθεί, θα ξαναρθεί! Ακολουθεί στιγμιότυπο από λάιβ εκτέλεση του τραγουδιού
Ακολουθεί απόσπασμα όπου ο κύριος Μπάμπης Σταχτούρης, εκπαιδευτικός και συγγραφέας, απαγγέλλει το εν λόγω ποίημα, σε παρουσίαση της ποιητικής συλλογής "Μίλα μου γι' αγάπη" στη Χίο.
Ο φόβος ενυπάρχει μέσα μας. Στην ψυχή μας, στην
καθημερινότητά μας. Δεν εξανεμίζεται. Έχει τη δύναμη να κρύβεται, να μεταλλάσσεται
σε θάρρος, σε ενέργεια, σε πάλη. Πολλές φορές μας ξεγελά και ανακουφισμένοι από
την απουσία του διαχειριζόμαστε τον κίνδυνο με θράσος και πυγμή. Μα είναι που τις περισσότερες
φορές συγχέουμε το φόβο με το άγχος. Κι εκεί στο μπουρδούκλωμα των
συναισθημάτων κάνουμε τα πιο τραγικά λάθη. Και την πατάμε. Αναγνώριση απαιτεί.
Αναγνώριση κι αποδοχή. Ναι, κύριε, φοβάμαι
γι’ αυτόν, γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο. Έχω επίγνωση του κινδύνου και
τρέμω στην ιδέα της πτώσης. Μα δεν τον αποφεύγω. Είμαι εδώ για να πολεμήσω και
να τον νικήσω. Δεν κάνω τον φόβο μου φοβία, γιατί τότε γίνομαι μικρός κι
αδύναμος. Τραυματίζω την ψυχή μου και αισθάνομαι ενοχή. Εξοικειώνομαι μαζί του
και απευαισθητοποιώ ό,τι με ταράζει και με κάνει να ξεφεύγω. Έτσι και μόνο έτσι
αποδέχομαι το φόβο και ενυπάρχω μαζί του ως άνθρωπος.