Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Όταν πέφτει η νύχτα...

Όταν πέφτει η νύχτα και το σκοτάδι μας κυκλώνει, είναι το φως που θα ακολουθήσει. Και κάθε δύση ας αναλογιστούμε πως δεν είναι παρά το ξημέρωμα της άλλης μέρας. Μιλούν για την ομορφιά, αλλά η πραγματική ομορφιά είναι όταν τα χείλη λέγουν την αλήθεια, όταν τα μάτια κοιτούν με συμπάθεια, όταν τα αυτιά ακούνε αυτό που έχει να τους πει έστω και ο πιο μικρός ψίθυρος, όταν τα χέρια απλώνονται προσπαθώντας να χαϊδέψουν το φως…..

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Νυχτερινή σκέψη...

Ταξίδεψα σε όλους τους ωκεανούς, έχω πλεύσει σε ουρανούς πολλές φορές σκοτεινούς , και βιβλιοθήκες για να αποκτήσω γνώση...Γνώση ! Πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι εχθρός του ανθρώπου, πως ζούμε σε μια κανιβαλίστικη κοινωνία και εποχή, που ο αδελφός κατασπαράζει τον αδελφό...κυνηγούσα να βρω Ανθρώπους με η χωρίς λυχνάρι στο χέρι ...κάποια κατάλευκη ημέρα ενός αποπνικτικά ζεστού καλοκαιριού... Ναι είναι αλήθεια ...πως σε κάποια συνάντηση μας με θυμάμαι να φιλοσοφώ το τίποτα...λέγοντας πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται σε μικρές απλοϊκές στιγμές...κρύβεται σε μια σκέψη, σε μια στιγμή , σε μια πνευματική στιγμιαία ανάσταση...σε ένα άρωμα, μια πράξη , σε μια λέξη...σε ένα χάδι , σε μια ανάμνηση ...Ανάμνηση ! Τρομάζω στην ιδέα του θανάτου, περισσότερο με τρομάζει το να ζω σαν νεκρός, άραγε να έζησε πριν πεθάνει ; Μήπως πέθανε πριν να ζήσει ; Χλωμό και απόψε το ασβεστωμένο σοκάκι, εκεί που το νυχτολούλουδο μάγεψε το ασημόχρωμα του φεγγαριού με την μυρουδιά του...Άρωμα καλοκαιριού μα γεύση από χειμώνα... Άστρα να φορούν τα λαμπερά τους, με ταίρι ένα μάτσο κύματα, κύματα που ακόμη και αυτόν τον σκληρό βράχο...θα τον καταστρέψουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη... Και αυτή η καρδιά μπορούσε να είναι σκληρή σαν πέτρα, και ήπια σαν κύμα...

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

ΕΓΩ Ο ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ


Δεν είμαι ο κάποιος! 
Είμαι ένας ασήμαντος ανθρωπάκος
που του αρέσει να ονειρεύεται. 
Ναι, 
ίσως ταξιδεύω σε έναν άλλο κόσμο.
 Ίσως το μυαλό μου πλάθει έναν άλλο κόσμο 
για να νοιώθει όμορφα, αγνά.
Αλλά να σας πω κάτι; 
Τον προτιμώ! 
Τον ψεύτικο, 
τον δήθεν,
τον δικό σας 
χάρισμά σας!
Δεν τον θέλω. 
Δε θέλω να γίνω ποτέ ο κάποιος. 
Θέλω για πάντα 
να μείνω ο εαυτός μου!
Αυτός, ο ασήμαντος που λέτε..

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Ο προσκυνητής...

Περί ταπεινότητας...

« Είναι σχεδόν ακατόρθωτο, αδύνατο θα έλεγα να ταπεινώσεις κάποιον ο οποίος σε όλη την διάρκεια της ζωής του έζησε, και έπραξε τα όσα έπραξε με ταπεινότητα » είπε με σιγανή, σχεδόν ψιθυριστή φωνή ο ζητιάνος.
« Δεν μπορούμε να τυφλώσουμε ένα τυφλό, δεν είναι δυνατόν να αφαιρέσουμε την αίσθηση της ακοής από έναν κουφό....δεν νομίζω να μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο »
μου φώναξε  ρουφώντας άλλη  μια γουλιά από φαρμακευτικό οινόπνευμα .
    Καθισμένος εκεί στην γωνία του δρόμου, παρέα τα πεταγμένα σκουπίδια, μεθυσμένος όπως πάντα προσπαθούσε να βάλει σε μια τάξη το σαλεμένο του μυαλό, μονολογώντας αόριστα, σχεδόν ακαταλαβίστικα, για όσους δεν ήθελαν να τον καταλάβουν, και εγώ αθέατος θεατής, να παρακολουθώ τις σκέψεις του...

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Λυρίδες του ονείρου

   Η πρώτη βροχή από «πεφταστέρια» του ονείρου, οι Λυρίδες μιας άγνωστης Άνοιξης, εμφανίζονται απόψε σε ένα νέο χώρο. Το χώρο που πρόκειται να στολίσουμε με αγάπη κι ομορφιά βγαλμένη μέσα από την ψυχή μας. Οι πτώσεις των συγκεκριμένων διαττόντων αστέρων, που το όνομά τους εμπνεύστηκε από τον αστερισμό της Λύρας και πιο συγκεκριμένα από τον αστέρα Βέγα (΄Αλφα Λύρας), το πιο λαμπρό άστρο του αστερισμού αυτού και το δεύτερο φωτεινότερο άστρο του νυχτερινού ουρανού του βορείου ημισφαιρίου, αποκορυφώνονται κάθε φορά που η φωνή έχει κάτι να πει.
   Καλωσορίσατε λοιπόν και φύγαμε για ένα νέο ξεκίνημα!